Świat należy do kobiet

Dzięki temu łatwiej się jej żyje. Podkreśla, że nie wie, jak długo będę jeszcze robić to, co w tej chwili. – Ośrodek to już 8-letnie dziecko, poradzi sobie beze mnie. Teraz mam marzenie, by pozbyć się domu i wyruszyć w Polskę, żeby opowiadać ludziom, jak można żyć bez stresu, żyć z radością i bez przemocy. Zadawać im pytania: kim jesteś?, po co tu jesteś?, dlaczego tu jesteś?. Chyba muszę sama na siebie napisać taki projekt. A później chciałabym założyć dom wesołej starości. Takie miejsce dla „objechanych” staruszków, zarządzane przez starszych ludzi, całkowicie demokratyczne. Taki przystanek Alaska dla starszych ludzi – mówi Joanna Szurlej.

A o tym, że życie potrafi robić wspaniałe prezenty, wie doskonale. – Przez lata myślałam, że jestem jedynaczką, a po latach dowiedziała się, że mam brata i siostrę, z którą mam wspaniały kontakt. Rodzeństwo to jest największy prezent mojego życia – dodaje.

Gdyby Marzena Mordarska-Czuchra nie zachorowała na raka piersi, książka opisująca historię walki z nowotworem dziewięciu kobiet, nie powstałaby nigdy. Ale stało się inaczej. Dwa lata temu dowiedziała się, że guzek w piersi, o którym wiedziała od dawna, a lekarz ją uspokajał, że to nic groźnego, może okazać się czymś bardzo poważnym. – Byłam pod kontrolą lekarza, który widział tę zmianę kilka razy w USG i twierdził, że można z tym chodzić – wspomina. – W końcu mąż namówił mnie, żebym wybrała się na badania do mammobusa Fundacji S.O.S. Życie z Mielca, który stał na dębickim rynku.

Poszła. Bardziej dla spokoju męża. Niestety, okazało się, że to, co jej ginekolog lekceważył, jest nowotworem. Po pierwszej diagnozie w Mielcu kolejne wydarzenia potoczyły się błyskawicznie: biopsja cienkoigłowa, wyniki, skierowanie do szpitala, biopsja gruboigłowa, konsultacje onkologiczne, operacja usunięcia prawej piersi, chemia, wypadające włosy, koszmarne samopoczucie… Walkę o zdrowie i życie Marzena wpisała w swoją codzienność, którą wypełniały też zwykłe obowiązki, czas poświęcony synom i mężowi, praca. – Potrzebowałam zajęcia, więc przez cały okres choroby pracowałam. Brałam chemię, tydzień dochodziłam do siebie, a potem wracałam do pracy – opowiada. – To doświadczenie pokazało mi, jak ważne jest, by z osobami chorymi rozmawiać, spotykać się, kontaktować. Leczenie jest trudne i ciężkie, ale trzeba przez to przejść. Dlatego chcę pokazywać, że choroba, to daj Boże dla większości, że jest to tylko pewien etap, przez który trzeba przejść. Nie jest łatwo, ale trzeba.

Jeszcze przed operacją pani Marzena spotkała się z szefową Dębickiego Stowarzyszenia „Amazonka”, Grażyną Guzik. Od niej usłyszała: „Będzie dobrze, wyleczą cię i będziesz żyła tak jak my żyjemy”. W książce „Nieustraszone” Marzena napisała, jak dużo dało jej to spotkanie. Wsparło ją psychicznie, zmniejszyło strach przed operacją. Rozmowa okazała się bezcenna. Po operacji od razu zaczęła działać. Zajęła się stroną internetową amazonek, później wymyśliła książkę, którą rozdawały kobietom, akcję billboardową, w której amazonki zachęcają do badań. Odzew był niebywały. – Ze statystyk wynika, że gdy w lipcu 2012 roku były u nas prowadzone badania mammograficzne, to w ciągu 3 dni przebadało się 60 pań. A w ubiegłym roku, już po wydaniu książki „Nieustraszone” i rozpoczęciu kampanii billboardowej „Dębica Dębiczankom”, w ciągu 2 dni przebadało się ponad 200 kobiet. Natomiast w styczniu br. w 2 dni z badań skorzystało 170 pań – wymienia dębicka amazonka.

To, co tak trudno osiągnąć w większości polskich miast, w Dębicy się udało.  Kobiety mobilizują się i w końcu korzystają z zaproszeń na badania. Wiadomo, że u sześciu pań wykryto raka. Wszystkie zdecydowały się na mammografię dzięki kampanii i dziś są w trakcie leczenia, jedna z nich systematycznie przychodzi na spotkania do stowarzyszenia. – Kiedy do nas trafiła powiedziała: „Poszłam na badania, dlatego że tak się na mnie z tego plakatu patrzyłyście, że stwierdziłam, że pójdę”. Na pewno nie spodziewała się, że taki będzie finał tego kroku, ale dzięki temu, że poszła i przebadała się, teraz leczy się i ratuje zdrowie, a może nawet życie. Sama przyznała, że gdyby nie ta kampania billboardowa, nie poszłaby na badana, bo nie miała takiej potrzeby, bo ją nic nie bolało, bo nic sobie nie wyczuła i nie była w wieku, który kwalifikowałby ją do badań przesiewowych – mówi Marzena Mordarska-Czuchra.

Dębickie amazonki nieustaną w staraniach, by kobiety walczyły o swoje zdrowie. W czerwcu wydają drugą książkę. Będzie inna niż poprzednia, która opisywała przeżycia związane z okresem leczenia. Ta będzie historią amazonek po chorobie – „Życie po raku”. Chcą pokazać jak wygląda ich życie, że pracują, że angażują się w różne działania społeczne, że nieustannie prowadzą profilaktykę nowotworową. Właśnie rozpoczęły, w ramach aktywizowania dębickiego środowiska amazonek, treningi sztuk walki i samoobrony. Kobiety są razem, wspierają się, pomagają, rozmawiają, a kolejne panie przeprowadzają przez etapy choroby i leczenia. Pokazują, że z rakiem można i trzeba walczyć.

Czy Marzena Mordarska-Czuchra czuje się osobą niosącą nadzieję? – Mam taką nadzieję – śmieje się. – Zawsze była osobą otwartą, nigdy nie zamykałam się w sobie. Ludzie w trakcie choroby zachowują się bardzo różnie i różnie reagują na otoczenie. Jedni zamykają się w sobie, izolują się w domu i nie wychodzą. Ja miałam dokładnie odwrotnie. Potrzebowałam wyjść do ludzi, mówić  im o swojej chorobie. Pomagało mi to, ale też osobom, które miały ze mną styczność, naświetlało tematykę związaną chorobą. Uświadamiało im, że osoby chore, w trakcie leczenia, potrzebują kontaktu z ludźmi, rozmowy.

Marzena Mordarska-Czuchra zaraża optymizmem, a jej niepohamowana chęć działania budzi prawdziwy podziw. Dlatego też znalazła się w gronie 5 osób nominowanych  w ogólnopolskim plebiscycie kampanii społecznej „Rak to się leczy” w kategorii „Człowiek niosący nadzieję”. W głosowaniu internautów zajęła 4. miejsce.